Atletik yaralanmalar çeşitli spor dallarında yaygın olarak görülmektedir. Yaralanmalar, sporcu performans da düşüşlere, kuruluşlar için mali yüklere ve potansiyel olarak uzun vadeli sağlık sorunlarına neden olmaktadır. Birçok faktör bu yaralanmalara neden olabilmektedir.
Sporcular gün içinde antrenman ve yarışma iş yüklerine maruz kalmaktadır. Yarışma iş yükleri, sporun rekabetçi taleplerinden kaynaklanırken, antrenman iş yükleri, pozitif fizyolojik değişiklikler sağlamak ve performansı en üst düzeye çıkarmak amacıyla sporculara uygulanır.
Uyum ve performans iyileştirmeleri için adaptasyon ve beceri edinme yoluyla yeterli iş yükleri gerekli olsa da, yüksek iş yükleri ve özellikle yüklerdeki 'ani artışlar' yaralanmalarla güçlü bir şekilde ilişkilidir.
İş yükleri, "belirli bir süre boyunca birden fazla eğitim oturumu ve oyundan bir bireye yüklenen kümülatif stres miktarıdır". Eğitim ve yarışma yoğunluğu, süresi ve sıklığının bir kombinasyonu olarak tanımlanır. Esasen, iş yükleri, bir veya daha fazla maç ve antrenman müsabakası sırasında bir sporcuya yüklenen talepleri nicelleştirir. İdeal olarak antrenman, sporcuların homeostazı bozulacak ve iyileşme sırasında optimal adaptasyon sağlanacak şekilde reçete edilir. Bu hassas denge, bir yandan uyum sağlamayı tetiklemeyen veya zayıflamaya neden olan yetersiz iş yüklerinden ve diğer yandan uyumsuzluğa veya aşırı eğitime neden olan aşırı yüklerden kaçınmaya çalışır.
Bununla birlikte, bu yükleri en uygun şekilde reçete etmek, en önemlisi uygun bir iş yükü ölçüsünün seçilmesidir.
İş yükleri, harici veya dahili yükler olarak ölçülebilir. Dış yükler, sporcu tarafından gerçekleştirilen işin miktarını (ör. Katedilen mesafe, atılan toplar vb.) ölçerken, iç yükler sporcuya uygulanan 'göreceli fizyolojik ve psikolojik stresi' ölçer.
İş yükünde kademeli artışlar sağlamak için %10 kuralını kullanılabilir; bu yöntem, eğitim yükü artışının haftada% 10'u geçmemesi gerektiğini belirtir. Bu yöntem dışında akut/kronik yük oranı kullanılabilmektedir. Akut yük oranı son 1 haftalık yükü gösterirken, kronik yük oranı 4 haftalık iş yükü anlamına gelmektedir. Akut/kronik yük oranının ≥ 1.5, bir sporcunun daha yüksek bir yaralanma riski altında olabileceğini gösterir, ancak bu 1.5 akut/kronik yük oranı sihirli bir sayı değildir. (Unutmayın: Risk ile oran eşit değildir). Yaralanmaların doğası çok faktörlü olduğundan akut/kronik yük oranınını yaralanmayı tahmin etmek için bir yöntem olarak kullanmak işe yaramayacaktır.
Uygulayıcılar, yalnızca akut/kronik yük oranına odaklanmak yerine, sporcuları bu moderatörlere göre sınıflandırmayı ve egzersiz yükü değişkenlerini sağlık ve fiziksel hazırlık verileri ile birlikte yaralanma riskini etkileyebilecek çeşitli faktörlerle birlikte yorumlamayı hedeflemelidir. Sporcunun yaralanma riskini en aza indirmek ve performansı iyileştirmek için uygulayıcıların bireysel düzeydeki risk faktörleri (tarama önlemleri), fiziksel kalite testleri (kuvvet, aerobik uygunluk) ve antrenman yükü verilerini dahil etmeleri önerilir.
Lifeon Concept
Comments